Sinds ik Human Design heb ontdekt in 2009 heeft het me nooit losgelaten. Hoe meer ik leerde, hoe liever ik mijn kennis wilde toepassen en delen met wie maar wilde luisteren. In 2015 besloot ik dat ook professioneel te gaan doen. In een reading voel ik mijzelf tot leven komen op een manier die er nergens anders ervaar. Ik stem me af op de ander en we gaan samen een reis aan door hun chart. Het gaat altijd zo natuurlijk, ik kan er alleen maar van genieten.
Toch besloot ik in Oktober 2019, na zeven jaar readings geven, om te stoppen met het delen van mijn kennis over Human Design in één-op-één sessies. De beslissing kwam heel plotseling, maar het was erg definitief. Ik zegde staande afspraken af en deelde hen die onlangs een aanvraag hadden gedaan mee dat ik ze niet zou kunnen ontmoeten.
Mijn timing was nogal interessant. Het interview wat ik had gedaan voor de podcast Op Zoek was net de dag ervoor uitgebracht. Er waren al een aantal enthousiaste reacties op gekomen. Als ik niet die dag had aangekondigd dat ik stopte met readings had mijn agenda de komende tijd helemaal vol gestaan.
Dit bevestigde voor mij hoe kloppend deze beslissing was. Dit was niet een keuze die ik baseerde op wat er om mij heen gebeurde. Het was een beweging die vanuit mijn binnenste plaatsvond. De energie om readings te geven was al een tijd aan het wegsijpelen. Tijdens een sessie was ik altijd vol energie, enthousiast om te kunnen delen en gehoord te worden, altijd blij om advies te kunnen geven. Dit was de reden dat ik ze was blijven aanbieden. Ik kon niet begrijpen hoe iets dat zo kloppend en fijn voelde iets was dat ik moest loslaten.
En toch, ik was gaan opzien tegen het checken van mijn inbox. Ik voelde druk over het werken binnen een tijdslimiet. Het voelde niet goed om me voor te doen als een ondernemer, terwijl ik niet hield van werken met geld en marketing me tegenstond.
Op de dag wanneer het eindelijk klaar was, voelde het niet meer als een keuze. Dat was het wel geweest terwijl het in mijn hoofd rond maalde in de voorgaande maanden. Toen de beslissing kwam, echter, voelde het meer als overgeven aan een innerlijke waarheid dan een actieve beslissing.
En toen vond er een paar maanden geleden een vergelijkbare beweging plaatst. Ik was mijn inbox aan het checken, wat ik af en toe deed. Er kwamen nog steeds aanvragen binnen, ook al was ik al meer dan een jaar niet meer actief. Ik las een aanvraag en ineens voelde ik, weet je wat, dat lijkt me ontzettend leuk om te doen. Ook deze beweging zat er al een tijdje aan te komen, maar had ik niet voor mogelijk gehouden totdat het daadwerkelijk gebeurde.
Oktober en November waren vreselijke maanden voor me. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo’n dieptepunt heb bereikt. Ik voelde me werkelijk miserabel, tot zover dat ik me er ziek door voelde. Ik voelde me zwak en nergens toe in staat. Ik was mezelf aan het opgeven. Ik was me erbij neer aan het leggen dat ik ooit ook maar enigszins succesvol zou kunnen zijn. Ik ervaar al heel lang vermoeidheid, die ik dankzij mijn Human Design heb kunnen begrijpen – ik ben een projector met geen enkele gedefinieerde motor; als er geen energie uitwisseling is, dan is er geen energie voor mij. Vruchtbare, duurzame energie uitwisselingen zijn eigenlijk altijd zeldzaam geweest.
Nu Corona ons allen uitnodigt naar binnen te gaan, leek de energie stroom helemaal gestopt te zijn. In de herfst bereikte ik een nulpunt. Het leek alsof er nooit meer energie zou zijn. Het voelde alsof niets dat ik had gehoopt te bereiken ooit werkelijkheid zou worden. Er komen tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf, want dit is werkelijk mijn grootste angst. Dat is waar ik terechtkwam, in de realisatie van mijn grootste nachtmerrie. Wat als ik nooit iemand zou zijn. Er was een vonk in mij die de waarheid kende – dat ik alles al ben, zelfs als ik niets ben – maar dat voelde betekenisloos wanneer het licht aan het eind van de tunnel helemaal uit zicht was.
Toen, op een dag in december, veranderde alles. Ik was aan het videobellen met vrienden – die meer in mij geloven dan wie dan ook – en ik vertelde hen over de donkerte waar ik in waadde. Ik vertelde hen dat ik bang was dat ik nooit in staat zou zijn om de waarheid die in mij leeft tot uiting te brengen. Dat ik niet meer kon geloven dat ik ooit mijn stem gehoord zou mogen vinden. Ze antwoorden met een simpele uitnodiging en zeiden, zeg het dan nu tegen ons. Deel je waarheid met ons. En dus dat deed ik. Ik liet het allemaal uit me stromen. Toen ik klaar was vroegen ze me om meer. En er was meer. En daarna nog meer. Ze luisterden en gaven mij alle ruimte. Ze lieten me weten dat ze mijn woorden, mijn toon en mijn helderheid waardeerden. Tegen de tijd dat we ophingen voelde ik me opgeheven. Alsof ik letterlijk uit de modder waar ik onder was begraven was getild en de zon weer kon zien.
In de dagen hierna voelde ik me enorm kwetsbaar. Ik was uit het donker, ja, maar voor hoe lang? Wat was deze nieuwe gewaarwording en hoe lang zou het duren? Het voelde alsof ik door een golf was opgepikt, maar ik zag al voor me dat dat het me zo weer zou laten vallen. Een aantal dagen dobberde ik in deze nieuwe wateren en droeg mezelf voorzichtig. En toen begon er van alles te gebeuren. Ik begon stappen te nemen om projecten die al een tijd in mijn hoofd zaten in beweging te brengen. Een goede vriendin kwam met een mooi project waar we elkaar voor uitnodigden. Een ander samenwerkingsproject begon serieus vorm te krijgen. En ik voelde zin om weer met readings te beginnen. Alsof er een knop was omgezet, stroomden de aanvragen binnen en ik antwoordde met een enthousiaste “ja!”
Het is alsof een hele pure energiebron in mij is geopend. Het is niet eens een energie uitwisseling, want het is helemaal van mij zelf. Het beweegt me naar anderen toe, maar het brengt ook mijn eigen zelfstandige beweging op gang. Het maakt me niet zo effectief en druk bezig als een Generator of een Manifestor wellicht zou zijn, maar dat maakt de energie stroom niet minder echt en waarachtig. Het voelt als de Projector Kracht waar ik al jaren over spreek. Ik heb die zeker in vlagen ervaren, maar nu lijkt het alsof de dammen zijn doorbroken. Er is een vuur in mij ontsprongen. Er leeft een gedrevenheid in me. Als een vuurtoren die licht schijnt op alles wat mogelijk is en me tegelijk de brandstof geeft om in die richting te bewegen.
Het is niet alsof nu alles meteen vanzelf gaat. Ik ben nog steeds heel voorzichtig met mezelf. Ik blijf dicht bij mezelf en mijn eigen flow. Wanneer ik te hard ga, ontstaat er kortsluiting in mijn brein. Dan doe ik het weer wat rustiger aan, haal ik de druk ervan af en herinner dat er tijd genoeg is. Het is bijna te makkelijk om overprikkeld te raken wanneer er zoveel te doen is. Ik ken mezelf inmiddels goed genoeg om te weten dat ik het beste werk wanneer ik me op één ding tegelijk focus. Het is prachtig dat er energie is om aan de slag te gaan, maar ik ben nog steeds een schildpad en geen haas. Ik ga stap voor stap, zonder haast vooruit. Ik vertrouw op de diepe waarheid die in mij leeft en beweeg altijd daarvanuit.
Jouw aanwezigheid hier is van grote betekenis voor me. Als je je bewogen voelt, laat dan een bericht achter, hier of op mijn andere platformen. Alles is nog werk in aanleg, maar mijn inbox is altijd open. Als je geïnteresseerd bent in een reading, ga dan naar mijn Readings pagina of stuur me een bericht. Ik ben benieuwd naar eventuele vragen of reacties die je hebt. Bedankt dat je hier met me aanwezig bent. Much love.
Yay
I love you babe. Thank you for this vulnerable sharing ❤️
Thank you
Mooi 🙂
Dank je wel! Sounds like a Divine reboot. Liefs voor jou!
Thank you for your vulnerability. I am a projector, just began diving into Human Design and my oh my! I’m beyond intrigued by it all. From what I’ve read so far, it’s such a reassuring feeling I am currently in. I’ve always been one to go, go, go just like my mother and grandmother did and continuously do, but I see their health and their unhappiness and it’s opened my mind to slowing down. I’m a mama of 4 and my partner is a manifestor so I’m learning about myself first and then will learn about theirs and my curiosity is excited to learn more. 🙂
Hi Karen, thank you for sharing. Yours is a situation many Projectors find themselves in. We do what we can and often what we can do is rather a lot… Until we realise it might not actually the best thing for either us or the people around us. It’s a beautiful process what you’re going through.
If there is anything you want to share, want to know more about or have any question about, my inbox is always open and I would be happen to hear from you.
Thanks for your comment! Much love, Ariane
Thank you!!!
Dag mooie projectorvrouw.
Ik voel nog steeds dankbaarheid voor de reading die ik 4-5 jaar geleden van je ontving. Tijd voor het licht na alle donkere dagen.
Wat ontzettend mooi en intiem om jouw proces te mogen lezen, het voelt heel dichtbij zo. Wat een reis. Wat een doorbraak. Wat een rising! En – ondanks dat ik geen projector ben – herken ik je reis enorm. Ook ik ben stilgevallen en aan het opstaan! Shine lady shine!
Mmm, so good to read this <3
I love your vulnerability, your journey and your amazingness. Still grateful for your reading, that initiated me fully into Projectorhood. And so good that I can recommend you again! 🙂 🙂
hoi Ariane, ik heb net pas je antwoord gelezen op mijn andere stukje, sorry maar toevallig kwam ik er net weer even kijken :)… Er is toch nog veel verwarring over het wachten op de uitnodiging… ik herken ook je stukje over niet willen adverteren, dat vond ik ook moeilijk toen ik therapeut was. Maar ik had geen zelfvertrouwen anders had het misschien makkelijker geweest. Ik zit nu ook in een dal van ‘geen energie’ omdat ik amper mensen in mijn leven heb en zeker geen gedreven, optimistische, jonge, vrolijke enzovoort. Ik ga nu proberen een website te bouwen maar word iedere dag somber wakker dus dat gaat nog wat wilskracht kosten! Maar tof dat het jou gelukt is !!
Hoi Yolanda,
Ik hoor een vergelijkbaar verhaal van heel veel mensen. Het is op dit moment heel moeilijk om dingen voor elkaar te krijgen. Er spelen daar oneindig veel factoren aan mee, maar een globale pandemie en een voortdurende lockdown van onze samenleving zijn al genoeg om onze neerslachtigheid te verklaren.
Het is zeker niet alsof ik nu elke dag uit bed spring met ontzettend veel zin in alles wat ik te doen heb. De meeste dagen heb ik er helemaal geen zin in. Het lukt me wel om te focussen op het positieve. Dat maakt dat ik me kan overgeven aan de stemming die er op een dag is. Als ik somber ben, laat ik mezelf even flink somber zijn, omdat ik weet dat het op andere dagen beter gaat.
We weten niet hoe ons lichaam nu echt werkt. We weten niet waarom we het sommige dagen helemaal niet zien zitten en op andere juist alles aan kunnen. Daarom ben begonnen met no-questions-asked naar mijn lichaam – naar mezelf – te luisteren. Ik voel wat er in me aanwezig is en ik luister hiernaar. Dan stap ik in mijn flow van de dag door te beginnen met wat er nu is. Heb ik honger, eet ik wat. Voel ik moeheid en pijn, blijf ik nog even liggen. Heb ik zien om iemand te spreken of iets te doen, dan begin ik daar mee. Zonder verplichtingen, maar vanuit wat mij blij maakt.
Zo heb ik veel dagen dat ik niet veel doe. Maar daar staan dagen tegenover waarin ik in één heel artikel uit de grond stamp, meerdere readings doe, of andere grote stappen zet. Zo kom er langzaam, maar ik kom er wel. Door niet meer van mezelf te vragen dan wat ik kan, weet ik dat het ook echt helemaal klopt wanneer er wél energie is. En daar kom ik dan toch best ver mee.
Hoi Ariana,
Ik lees je blog en het raakt me. Ik ben ook een projector. Toen ik er de eerste keer over las, voelde het als thuiskomen. Daarna heb ik een Reading gedaan en verslapte mijn interesse. Zoals bij mij vaker gebeurt
Ik werk al 15 jaar als zelfstandig (team)coach en procesbegeleider. Dat doe ik met wisselend zakelijk succes. Het bizarre is dat al mijn inspanningen om opdrachten te scoren niets opleveren. Ik krijg al mijn opdrachten via via. Dat maakt me ook enorm kwetsbaar. Toch kan ik de energie niet vinden om mijn marketing op te pakken. Ik heb een website maar daar houd het op. Bedenk van alles. Maar zodra ik ermee begin zakt mijn energie weg. Twijfel ik of ik dat wat ik zeg te kunnen, wel kan. Of ik wel goed genoeg ben. En dan laat ik het los. De afgelopen 2 jaar heb ik me aangesloten bij een club die mij leads geeft en dat werkt beter. Verdien minder maar er is meer continuïteit. Toch zou ik graag meer eigen opdrachten doen, vooral meer individuele coaching. En daar zit mijn vraag: hoe kan je opdrachten krijgen als je wacht op de uitnodiging? Ik word niet uitgenodigd om mezelf zichtbaarheid te maken dus daar stroomt het niet. Hoe werkt dat voor jou?
Hoi Petra,
Bedankt voor je bericht. Wat je schrijft is voor mij en waarschijnlijk voor veel projectors herkenbaar.
Ik heb geen conclusies antwoord op je vraag. Het feit is dat we in een wereld leven die geen ruimte maakt voor projectors. De samenleving is niet gebouwd op hoe onze energie werkt. De strategieën en manieren van werken die ons worden aangereikt werken daarom soms, maar vaak niet langdurig.
Elke projector is voor zichzelf aan het ontdekken hoe het werkt om te bestaan zoals wij in een wereld die niet echt mee werkt.
Mijn beste advies is om je energie te focussen op de ervaring, en niet op het doel of de prestatie. In werk betekent dit voor mij kwaliteit en niet kwantiteit. Ik heb zelf niet bijzonder veel cliënten, maar met degene die ik heb voel ik een hele authentieke, diepe verbinding. Daardoor kan ik in een reading mijn hart uitstorten en te geven wat ik te geven heb. Zo kan ik echt mijn zijn op de ander projecteren.
Dit is belangrijk omdat als ik mijzelf moet inhouden, in een hokje moet stoppen of me anders voor doe dan dan hoe ik ben, kost dit mij enorm veel energie. Op deze manier is elke reading een enorme energie uitwisseling voor zowel de cliënt als mij.
Ik benoem dit omdat ik de kracht van mijn reading pas ben gaan ervaren toen ik al de tijd en ruimte nam om het op mijn eigen manier te doen. Dat betekent dus dat misschien wel geen enkele strategie die mij wordt geadviseerde voor me werkt, en dat ik ondernemerschap helemaal opnieuw moet uitvinden, zodat ik in mijn kracht kan staan en mijn ding kan doen.
Ik hoef niet te zijn zoals anderen om succesvol te zijn.
Op dit moment komen er dagelijks honderd mensen op mijn website om mijn artikelen te lezen. Hier heb ik niets voor gedaan behalve de artikelen schrijven en wachten. Ze zijn zo vaak door mensen gedeeld, en dat komt door de kwaliteit en de energie ervan.
Dus daar ben ik in gaan geloven. Iets dat goed is hoeft niet gepusht te worden, dat trekt mensen aan.
En dat betekent dus ook dat dat voor jou en jouw capaciteiten mogelijk is. Het vraagt wel dat je onvoorwaardelijk ruimte voor jezelf maakt. Dat je jezelf helemaal vertrouwt, zowel in voor als tegenspoed. En dat je jezelf heel goed leert kennen zodat je jezelf de erkenning kan geven waar je naar zoekt. Dan zullen anderen je ook steeds makkelijk kunnen vinden. En misschien zijn dat niet heel veel mensen, maar wel de juiste.
Ik hoor graag wat je hiervan vindt en als je nog verdere vragen hebt. Je kunt me altijd mailen connect@eraani.nl.
Liefs,
Ariane
Beste,
“toeval” maakt dat ik op jouw verhaal beland. Dank je voor het delen van jouw mooie, toch kwetsbare reis.
Human design is nieuw voor mij en mijn interesse erin groeit met de dag. De waarom ik HD interessant vind weet ik al. De hoe en de wat…. Daar ben ik nog aan het uitvogelen.
In jouw verhaal vind ik herkenning…. En daardoor direct connectie.
Hoe onze connectie eruit komt te zien, of dat dit het was, zal tijd mij laten zien.
Ik heb begrepen dat ik als manifested generator, mijn flow mag vertrouwen….
Mijn intentie is mijn Dankbaarheid uiten en riding the waves.
♥️