Waarom hebben we het over de schaduwkant? Wat voor goed kan dat doen? Is dit niet ontmoedigend? Waarom kijken we niet gewoon naar het licht en bekrachtigen we de goede dingen?

Er wordt veel geschreven en gezegd over Projectors. Mijn meest gelezen artikel zit vol erkenning en bemoediging voor Projectors. Dat is maar goed ook, we kunnen elk woord goed gebruiken. Wat mij betreft kan er niet genoeg erkenning en bekrachtiging in de richting van Projectors worden gestuurd.

Tegelijk geloof ik ook dat er kracht zit in een licht schijnen op de lelijkere kant van ons bestaan. Door het aan te kijken kunnen we het transformeren.

We gaan het hebben over gedrag dat veel bij Projectors voorkomt en waar het vandaan komt. Ik ga het dramatiseren en uitvergroten, zodat we het ook vanuit achter in de zaal goed kunnen zien. Ik zet het in de schijnwerpers om te zien wat er gebeurt wanneer het niet aan het licht kan ontsnappen. Ik zal er geen doekjes om winden, maar ik zal je ook niet in de schaduw achterlaten.

Ik leg de nadruk op de schaduwkant, maar we zijn multidimensionale wezens. De schaduwkant is enkel een aspect van ons. We hebben ook een lichte kant en een eindeloze hoeveelheid grijstinten. Niets van wat ik benoem is de enige waarheid, maar alles is in ieder geval wel een beetje waar.

Herken je je er niet in of ben je het er niet mee eens, laat het dan lekker aan je voorbij gaan. Dat is helemaal goed. Dit artikel is op een specifiek moment, vanuit een specifiek perspectief geschreven. Het is geen absoluut. Jij bent de enige autoriteit over hoe jij bent en wat waar is voor jou.

Ben je geen Projector en herken je toch in dingen die hier beschreven worden, is dat omdat we allemaal wel wat Projector in ons hebben. De meeste poorten in de Human Design chart zijn Projector poorten. We hebben allemaal sowieso een beetje Projector in ons.

Erkenning is Leven

De Schaduwkant van de Projector komt voort uit onze diepe behoefte aan erkenning. Erkenning is het magische woord in de Projector woordenschat. We waarderen het meer dan eten in onze maag en lucht in onze longen. Helaas is erkenning een stuk moeilijker te vinden.

We leven in een maatschappij waarin de economie gebouwd is op het weerhouden van erkenning. Het is een schaarstegoed. We leren al snel dat we erkenning moeten verdienen door te doen wat we horen te doen en dat we het verliezen wanneer dat niet lukt.

De meeste Projectors hebben geleerd zich te gedragen zoals er van hen verwacht wordt. We bestudeerden hoe de mensen om ons heen zich gedragen en kopieerden het gedrag van hen die het meest erkenning ontvingen. Ons leven werd een opvoering van wat we denken dat we moeten doen en wat we denken dat anderen van ons willen horen. Alles om dat te krijgen wat we zo nodig hebben: goedkeuring – bevestiging dat we het goed doen.

Erkenning gaat niet alleen over erbij horen, maar het verkrijgt ons ook een bron van energie. Afgewezen worden betekent dat de mensen wiens aanwezigheid we nodig hebben om een energiestroom te ervaren bij ons weg bewegen. Ze weerhouden ons dan van de vonk die ons vuur aansteekt. We hebben hen nodig om consistent actief te zijn. We kunnen ons vuur in ons eentje niet brandende houden. We kunnen dan wel wat doen, maar met anderen komen we zoveel verder – en dat is wat wij, en anderen, van ons zijn komen te verwachten. Onafhankelijk door het leven gaan is ondenkbaar.

Om er zeker van te zijn dat mensen met ons in verbinding willen zijn, worden we precies wie zij nodig hebben. We zeggen wat ze willen horen, we doen wat ze willen doen. Alles om maar op de energiebron te kunnen blijven intappen die we via hen vinden. We worden een versie van onszelf die we zelf niet meer herkennen. We worden wat we moeten zijn om te kunnen overleven.

Dit is de geboorte van onze schaduw. Wanneer we erachter komen dat zijn wie we zijn niet werkt, en we iemand worden die we eigenlijk niet willen zijn. Het vult ons met bitterheid.

Een Bittere Smaak

Je kent bitterheid wellicht als het Niet-Zelf Thema van de Projector. Het Niet-Zelf Thema is een signaal dat ons erop attendeert dat we niet handelen als onze ware zelf. Het toneelstuk van de alternatieve versie van onszelf brengt het Niet-Zelf Thema naar boven.

Voor Projectors is bitterheid een innerlijke verschrompeling. Het komt naar boven wanneer we niet de erkenning ontvangen waar we zo’n behoefte aan hebben. We voelen ons niet gezien en verliezen ons in beschuldiging. We kunnen de waarde van onze bijdrage niet meer zien. Dat wat we zo graag wilden delen verrot.

Ons pure enthousiasme maakt plaats voor verzuring. We openden ons hart voor erkenning maar in plaats daarvan hebben we verdriet, afwijzing, minderwaardigheid, en schaamte. Het gevoel van niet gewenst te zijn neemt ons over. Dit gevoel vervult ons tot in onze kern en blijft ons achtervolgen.

Zo vele beslissingen worden beïnvloed door de echo van het gevoel van ongewenst zijn. Het wordt de basis van onze staat van zijn. “Ze willen me toch niet, dus ik kan net zo goed…” wordt het hoofdargument om gedrag te excuseren dat ons noch enig ander dient.

We weten diep van binnen de enorme waarde die we te brengen hebben. Daar komt ons enthousiasme om te delen vandaan. Wanneer ons perspectief niet erkend wordt voor de waarde die het heeft, wordt het enthousiasme bedekt met een laag bitterheid en verandert in passieve agressie.

In plaats van te zeggen wat we eigenlijk te zeggen hebben, wikkelen we onze opmerkingen in een vermomming en serveren we het op een moment dat de ander het ‘t minst verwacht – bij voorkeur wanneer ze kwetsbaar of afgeleid zijn. Zo wordt een inzicht dat behulpzaam had kunnen zijn een wapen dat de ander beschadigt.

“Ongevraagd advies is altijd kritiek.”

Dat deert ons niet, want wij hebben eindelijk datgene wat in ons hoofd ronddoolde eruit gegooid. Nu is het aan de ander om er iets mee te doen. Doen ze dat niet, dan kunnen we het ze gerust kwalijk nemen, want we hebben het toch gezegd?! We realiseren ons niet dat elk ongevraagd advies wordt ontvangen als kritiek. Hoe goed we het ook bedoelen, ons effect is vooral negatief.

Dit is hoe onze angst om ongewenst te zijn realiteit wordt. Elke keer dat we iets delen dat de ander niet kan of wil horen, is het bevestigd. Elke afwijzing die we ervaren timmert de overtuiging vast in ons onbewuste. Ooit waren we optimistisch en geestdriftig, langzaam worden we pessimistisch en verzuurd.

Toch kan het vuur van onze ziel nooit gedoofd worden. Zolang als we leven blijven we onze ziel en zaligheid leggen in het vervullen van de wonderlijke potentie die in ons leeft. We blijven gaan, we blijven proberen, we blijven manieren vinden om voor onszelf op te komen dagen en ons hart te tonen.

Wanneer onze geest sterk is, leren we van elke interactie. Op gegeven moment krijgen we door hoe het werkt. We krijgen de timing onder de knie. Dan kunnen we ervaren hoe het gevoel van afwijzing nooit opweegt tegen het grandioze gevoel van succes.

Wat is Succes?

Wanneer we werkelijke erkenning ontvangen, maakt dat alles goed. Ons hele zijn staat in vuur en vlam en we kunnen alles aan. Dit is een volgend punt waar we vaak de mist in gaan.

De persoon die ons erkenning geeft wordt al snel het middelpunt van ons bestaan. We zien hen als degene die ons alles zal gaan brengen waar we ooit naar hebben verlangd. Ons onderbewustzijn ontwikkelt al snel een strategie om het van het te ontfutselen.

De strategie is om hén alles te geven wat wij zo nodig hebben. Wij willen erkenning – en is dat nou precies het gene waar wij in uitblinken! We richten de absorberende focus van ons aura op hun G centrum en stemmen af op hun essentie. Het duurt niet lang voor we precies door hebben wie ze zijn en wat ze nodig hebben. Dan laten we de volledige macht van onze verbluffende talenten op hen los.

We zijn zo opgetogen dat we helemaal vergeten te vragen of ze er klaar voor zijn om te zien wat wij in de aandacht zetten. Wij willen erkenning, dus dan zullen zij dat toch vast ook willen? Alle erkenning! Op elke moment! …Toch?

Helaas. Tenzij iemand heel specifiek vraagt om ons perspectief, zijn ze er meestal niet klaar voor om te horen wat wij opgraven uit de dieptes waartoe wij penetreren. Ze horen misschien graag dat hun haar leuk zit of dat ze een mooie lach hebben, maar zelden willen ze dieper onder de oppervlakte duiken.

Ze zijn niet klaar voor al die inzichten die we net uit de krochten van hun bestaan hebben opgedaan. Tuurlijk kan het hen helpen om te groeien naar de beste versie van henzelf, maar voor nu zijn ze vooral bezig met overleven. Ze hebben geen tijd of ruimte om het intensieve huiswerk te doen waar wij hen toe opdragen.

Al die heerlijke erkenning waar we zo naar uitkeken verdwijnt voor onze ogen wanneer het gezicht van de persoon voor ons meer angst dan dankbaarheid vertoont. We waren vergeten ons instrument te stemmen voor we het volume op volle kracht zetten. En nu vraagt het publiek om alstublieft te stoppen met spelen. Terwijl we ons hele leven al onze muziek aan het perfectioneren zijn! Het is niet eerlijk, dat is zeker. Toch is het vaak wat er gebeurt.

Dit is waarom Projectors beter op de uitnodiging kunnen wachten. Wachten tot de ander hun hart voor ons opent. Wachten tot er gevraagd wordt om ons perspectief. Wanneer de uitnodiging is er, zullen ze een stuk ontvankelijker zijn voor wat wij te zeggen hebben.

De Slinkse Magie van de Uitnodiging

En toch is zelfde een uitnodigen niet de magische oplossing voor al onze uitdagingen. Een uitnodiging kan perfect verlopen en ons alles geven wat we nodig hebben – het kan, maar het is zelden het geval. Er is een hoop te leren in dit leven en een uitnodiging geeft ons de kans om een substantiële les aan te gaan. We stappen in de ruimte die voor ons wordt geopend en gebruiken het om een innerlijk conflict uit te spelen. Die marineert al een tijdje in onze blinde vlek en staat te trappelen om naar voren te komen.

We zijn allemaal uniek en we schrijven ons eigen script. Tegelijk volgen we vaak een vergelijkbaar narratief. De uitnodiging komt en we voelen ons extatisch. Eindelijk kunnen we gaan doen wat we altijd hebben willen doen. We geven plankgas en gaan er helemaal voor. We geven alles wat we te geven hebben. We werken harder dan ieder ander. We doen de dingen die niemand anders wil doen.

Worden we gevraagd om de afwas te doen, dan maken we meteen de hele keuken maar schoon. Iedereen houdt van een schone keuken, toch? Ze zullen me hiervoor enorm waarderen! …Toch? Uit persoonlijke ervaring kan ik je vertellen dat het enige wat je ervoor terugkrijgt is een opgetrokken wenkbrauw is en het commentaar, “dat was wat veel.”

Doordat we alles geven aan alles wat maar enigszins op een uitnodiging lijkt branden we al snel op. We houden het even vol, maar vroeg of later storten we in. Dan pas voelen we hoe uitgeput we zijn. De energie voor de overtreffende trap was geen onderdeel van de uitnodiging.

Een uitnodiging heeft specifieke voorwaarden. Er is een tank benzine voor precies de reis waar het ons voor uitnodigt, en geen druppel meer. We waren uitgenodigd om een specifieke bezigheid op een specifieke manier uit te voeren – niets meer en niets minder. Wij dachten dat dit de kans was om eindelijk alles te vertonen wat we al die tijd hadden opgespaard. Daarmee gingen we veel verder dan de bedoeling was.

We hebben de energie opgebruikt aan activiteiten waar het niet voor bedoeld was. Het raakt op voordat we in staat waren de taak zo perfect en uitgebreid te volbrengen als we hadden voorzien. Nu moeten we ons terug trekken. Het voelt alsof we zijn gevallen midden op het podium en het publiek staat erbij te kijken hoe we uit zicht worden gesleept. We gaan terug naar het goede oude bittere monoloog. “Ik kon het toch niet. Ik ben niet goed genoeg. Het zou nooit zijn geworden wat ik wilde. Niemand mag mij.”

De Projector Manier

Ongeacht hoe groot het succes was voor we instorten, we zullen de gehele uitnodiging enkel herinneren als een mislukking en een bevestiging van onze tekortkoming. Het is weer een nieuwe pagina in het boek over dat we anders moeten zijn dan hoe we zijn – want hoe we zijn werkt duidelijk niet.

Dat boek is vol met leugens. De instorting kwam niet door hoe we zijn, maar doordat we niet vertrouwden dat onze manier van zijn genoeg is. We zetten onszelf onder druk. We vergeleken onszelf met anderen. We deden meer dan we wilden of konden. We deden het zo omdat we geloofden dat dat “de beste manier” is om dingen te doen. We dachten dat dat is hoe “je best doen” eruitziet. Dat hadden we mis.

De Projector manier is langzaam, gemakkelijk, grondig. Met veel rust, aandacht, en ruimte om het verkeerd te doen. Projectors kunnen krachtige uitspattingen van energie hebben, maar ze zijn niet gemaakt om deze langdurig vol te houden.

Een Projector kan zes uur zitten, één uur werken en meer voor elkaar krijgen dan een Generator in 7 uur. Dat zeg ik niet om de kwaliteit van het werk van de types te vergelijken – wat beiden voortbrengen is volledig andere koek – maar om te illustreren dat ze werk op een andere manier doen. Een Projector die probeert een Generator of een Manifestor te zijn bereikt nooit het succes waar ze naar verlangen. Een Projector die open staat om te ontdekken wat hun eigen, unieke manier van werken is vindt hiermee altijd succes.

We hebben het van het nulpunt uit te vinden. Projectors bestaan nog niet zo bijster lang. En elke Projector doet het Projector-zijn weer net even anders. Onze maatschappij is daar niet ingericht. Dat is de reden waarom Projectors zoveel moeite hebben om zichzelf te zijn – niet omdat ze maar enigszins tekortschieten.

De alternatieve versie van onszelf die is geboren om ons te helpen overleven heeft een succesvolle manier gevonden om mee te doen. De enige reden dat het niet (meer) werkt is omdat we betere dingen te doen hebben dan enkel overleven. Het is tijd om meer voor elkaar te krijgen. Daarom is het juist nu zo belangrijk om naar de gewoontes en het gedrag van onze alternatieve zelf te kijken. Dan kunnen we ze transformeren en ontdekken hoe we functioneren zonder. De wereld is aan het veranderen en er is meer en meer ruimte voor mensen die dingen anders doen. Nu is de tijd om onszelf opnieuw uit te vinden!

De Schaduw aankijken

Als jij er klaar voor bent om jouw schaduw kant aan te kijken, verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat je bent, en het proces van heling te bekrachtigen, zijn dit een aantal stappen dit je kunt nemen.

• Beslis dat het okay is om het mis te hebben, te falen, mensen te kwetsen. Dat is wat er gebeurt wanneer we de ruimte nemen om authentiek te leven.
  • De Schaduwkant laat alleen hun gezicht zien wanneer het zich veilig voelt. Anders blijf je ervan wegkijken en ontkennen dat het bestaat. Het is geboren om afkeuring te vermijden, dus als jij met afkeuring komt, zal je het nooit zien voor wat het werkelijk is.
• Heb rauwe, eerlijke gesprekken met mensen bij wie je je veilig voelt. Bespreek zonder schaamte of schuld waar je moeite mee hebt. De waarheid ligt niet in wat je de ander hoort zeggen, maar in jouw respons erop.
• Omarm wat je zegt met liefdevol bewustzijn. Waarom zeg je wat je zegt? Waar komt het vandaan? Onderzoek het eerlijk en zonder oordeel. Met name korte opmerkingen hier en daar zijn een afspiegeling van wat er in
• Boek een reading bij mij om dieper in jouw lichte en schaduw kanten te duiken.
• Stuur mij een bericht als je vragen hebt of steun kan gebruiken. Ik luister graag, beantwoord graag vragen en ik deel graag mijn perspectief op wat je dwars zit.